Entro nunha panadería de Santiago a mercar unha chapata. Mentras me atende a dependenta, voulle preguntando por unha serie de produtos que hai no mostrador. E dime de súpeto:
-Vostede fala moi ben o galego, ¿verdade?
-Debera -respondín eu.
-¿Pódolle preguntar unha cousa?
-Claro que si. O que guste.
-¿Que significa “doado?
-Vén do verbo doar e sería “regalado”, “dado”, pero xa pasou a signicar “fácil”.
-¡Ah! Oíno moitas veces na televIsión. “É moi doado”, pero non sabía que era. É que nós falamos, ¿sabe?. Pero ao rapaz, que vai ao colexio de….. estanllo facendo perder. E nós non queriamos.
-Fan ben. Nós tampouco llelo deixamos perder aos nosos.
-Pero Vde. é estudada e ben se lle nota en como fala…
-Si. Son estudada, por sorte.
-Pois hei ir apuntando cousas que non entendo e, se volve por aquí, pregúntolle. ¿Podo?
-Claro que si. Virei máis veces, non se preocupe.
Saín e, fóra da porta, ripei dúas bágoas coas mans.
Galego na Rede 
Seguro que ca túa prosa e a túa Aura, dixo para si: esta mañá visitou a panadería un Anxo do ceo.
Cando menos viume unha persoa normal, que non é pouco, amigo.
Non me podo quitar da cabeza a imaxe da panadeira esmolando aloumiños para a súa lingua. Isto é unha desgraza nacional 😦
Produciume un afecto inmenso e unha sensación moi triste. Non sabemos aínda ben o que se está a destruír.
Que bonito e que triste…
E o mandamais dicindo que non ten nada que ver porque os pais e nais non queren a lingua…
Bufff!… é moito! Temos o Cinismo feito carne por mandamais…
Pois si.